با چشم گوش دیدن

این کتاب در دو فصل «نمایشنامه رادیویی، نوشته دراماتیک» و «نمایش رادیویی، نوشته رادیویی» نوشته شده است.
،مولف این کتاب، نمایش رادیویی را پیش از هر چیز دیگر نوشته‌ای دراماتیک می‌داند که از قواعدی ویژه به نام اصول دراماتیک پیروی می‌کند.
به اعتقاد وی، اصول دراماتیک مجموعه‌ای از قوانین و قواعد اساسی نمایش هستند و چگونگی تاثیر عوامل نمایش بر مخاطب و روش‌های بسط و پرورش این تاثیر را بررسی می‌کنند.
به گفته آل‌محمود، ویژگی اصلی نمایش رادیویی نوشته شدن آن برای اجرا در رادیو است و این بدان معنا است که تنها وسیله‌ای که برای رسوخ در ذهن مخاطب خود دارید، امکانات شنیداری مخاطبان شماست. که از مجموعه گسترده‌ای چون رنگ، نور، ابزار صحنه و لباس شخصیت‌ها سود می‌برد و نویسنده باید جای خالی تمام این عوامل را پر کند.
آل‌محمود در بخشی از کتاب ضمن جمع‌بندی ای که طی تحقیقات خود به آن رسیده، می‌گوید، نوشتن نمایشنامه‌های رادیویی سریالی به دو شکل نمایش‌های دنباله‌دار و نمایش‌های مجموعه‌ای انجام می‌شود.
وی در توضیح بیشتر تاکید می‌کند، گاهی نمایش رادیویی شامل یک داستان است که هر روز بخشی از آن شنیده می‌شود، به‌طوری که در پایان هفته یک قصه تمام شده و در هفته بعد قصه‌ای تازه آغاز می‌شود؛ ولی به واسطه یک یا چند فصل مشترک به عنوان یک مجموعه ارایه می‌شوند. ممکن است قصه‌هایی با شخصیت‌های داستان و حتی گاه با یک مکان مشترک، در یک مجموعه گنجانده شوند. در هر قسمت مانند نمایش‌های تک قسمتی رادیویی، تعداد شخصیت‌های محدود، مورد استفاده قرار می‌گیرند با این همه در کل، برای نمایش‌های سریالی می‌توان تا دوازده شخصیت مختلف را به کار گرفت.
مولف درباره اقتباس برای نمایش رادیویی هم توضیح می‌دهد، یکی از امکانات ایده‌یابی نمایش رادیویی بهره‌بردن از آثار ادبی و متون دیگر است که اصطلاحا آن را تنظیم کار برای رادیو می‌خوانند. در حقیقت نویسنده داستان، نمایشنامه یا فیلمنامه‌ای را انتخاب می‌کند و آن را در قالبی تازه ریخته و تبدیل به نمایش رادیویی می‌کند این شیوه را می‌توان اقتباس نیز خواند. اقتباس برای نمایش رادیویی به دو شکل تنظیم نمایش به نمایش رادیویی و تنظیم داستان به نمایش رادیویی انجام می‌شود.